Met een gigantisch landgoed, waarvan de kernwijngaarden zich uitstrekken over 19 kilometer van de Moezel en verschillende belangrijke plaatsen aan de Saar omvatten, waren er in 2018 ongetwijfeld aanzienlijke lokale meteorologische verschillen, vooral wat betreft de zomerneerslag of de afwezigheid ervan. Maar Markus Molitor sprak zijn vertrouwen uit dat “als je geen buitensporige opbrengsten had, en je wijngaarden [over the years] regelmatig genieten van de juiste verzorging en af en toe humusverrijking, dan hebben uw wijnstokken er niet onder geleden.” De snelheid – uitzonderlijk, zelfs volgens vintage normen – waarmee zijn druiven zowel suiker als smaak verzamelden, ondersteunt die bewering zeker. Toen ik op 15 september 2018 aankwam om de wijnen van 2017 te proeven, was het landgoed slechts twee dagen verwijderd van het begin van de Riesling-oogst, en een van de eersten die werden geplukt, waren druiven die in aanmerking kwamen voor aanduiding als “driesterren” Auslesen. Maar daarna, met stabiel weer en weinig botrytis, voelden Molitor en zijn gebruikelijke enorme en ervaren bemanning zich ongehaast en bovenop de situatie. “Het was zo ontspannen [ entspannt],” meldde hij, “wekenlang het soort weer waar je van droomt.”
Het gebrek aan botrytis betekende wereldwijd gezien niet dat er geen nobele zoete wijnen waren, maar alleen dat er tijd, vaardigheid en vastberadenheid nodig waren om te selecteren. En wat er nobele botrytis was – bovenop de gezonde verschrompeling die al druiven had voortgebracht die het TBA-Oechsle-niveau naderden – resulteerde in een verbazingwekkend aantal van 7 BA’s en 16 Trockenbeerenauslesen. Molitor heeft begin 2019 zelfs drie wijnen geoogst van diepgevroren druiven die waarschijnlijk als Eiswein op de markt zullen komen. Zoals gewoonlijk zullen er echter maar weinig van deze zoete superconcentraten jarenlang op de markt komen, en de meeste waren nog aan het fermenteren – naast mij eigenlijk – toen ik er eind november 2019 was. (Er zijn echter aanzienlijk minder “driesterren” Auslesen uit 2018 dan uit sommige andere recente jaargangen.) Aan de andere kant van het mostgewichtsspectrum is de collectie van Molitor uit 2018 op zijn eigen manier opmerkelijk. Van een wijnjaar met zo’n hoge totale rijpheid, waarin veel telers melden dat ze moeite hebben gehad of zelfs niet hebben geplukt om druiven te plukken die ze geschikt achtten voor Kabinett, zijn er 13 vaak sensationele wijnen met het label chez Molitor (van wisselende droogheid of zoetheid), meer dan twee keer zoveel als in 2017 en twee meer zelfs dan in 2016, een jaar dat wordt gekenmerkt door zijn overvloed aan uitzonderlijke, alcoholisch delicate Molitor-bottelingen. Deze vintage 2018-collectie zal dus de geschiedenis ingaan als ongekend (“onvoorstelbaar” is zijn keuze voor de overtreffende trap), zelfs volgens Molitor’s vaak recordbrekende normen, vanwege zijn enorme stilistische breedte, bezet door zoveel verschillende bottelingen. (Er zullen er meer dan 90 zijn, en misschien uiteindelijk meer dan 100 in totaal.) Het totale oogstvolume vestigde ook een record, hoewel dat evenzeer een functie is van meedogenloze expansie als van de vintage-specifieke vrijgevigheid van de natuur. Wat de kwaliteit betreft, is er het gebruikelijke verhoogde algemene niveau (zelfs als we de uiteindelijke BA’s en TBA’s buiten beschouwing laten) onderbroken door verbluffende hoogtepunten. Molitor probeerde alle vermoedens – inclusief die van mijzelf – over ouderdom weg te nemen. “Alleen omdat de 2018’s zo toegankelijk en fruitig zijn,” benadrukte hij, “wil nog niet zeggen dat ze niet van lange duur zullen zijn”, en hij voerde de relevantie aan van het feit dat hij nooit lagere niveaus van SO2 nodig had om zijn wijnen te stabiliseren dan in 2018.
In het kader van “meedogenloze expansie” bevat de collectie van 2018 wijnen van nieuw verworven areaal in Erdener Prälat (voorheen gekweekt door Jos. Christoffel Erben); Brauneberger Juffer en Juffer-Sonnenuhr (voorheen Wwe Dr. H. Thanisch – Erben Müller-Burggraef); en Thörnicher Ritsch, gelegen op 16 meanderende mijl stroomopwaarts van eerdere Molitor Middle Mosel-bedrijven. In 2020 zal een aanzienlijk eerste volume wijn afkomstig zijn van het enorme en grotendeels onlangs herbeplante voormalige Saarstaatsdomein (een acquisitie die ik besprak bij de introductie van mijn meest recente rapport over de Saar, evenals bij de introductie van mijn berichtgeving over Molitor’s vintage 2016-collectie), maar Molitor is niet van plan om site-specifiek, Prädikat, te bottelen, En zelfs niet afzonderlijk geëtiketteerde wijnen van dat satellietlandgoed vóór 2024. Ik wacht nog steeds op mijn eerste kennismaking met een Molitor-aanbod van de beroemde Bernkasteler Doctor (waarin hij eind 2015 een klein perceel verwierf), geveild in september, twee jaar na de oogst. (Vanaf 2017 waren er twee “driesterren” Auslesen, één droog smakend en één aan de bovenkant van de zoetheidsschaal, d.w.z. één met een witte chip op het etiket en één met een gouden chip.) Naast de Doctor-wijnen, de TBA’s, op één na allemaal BA, de nog niet gemonteerde droge (“white chip”) generieke Rieslings (inclusief de Saar en Moezel “Alte Reben”) en Pinot Blancs van het hoogste niveau uit deze collectie, waren de volgende vintage 2018 Molitor-releases ook niet opgenomen in mijn proeverij van eind november 2019: droogproeverij (“white chip”) Graacher Domprobst Spätlese, Erdener Treppchen Kabinett en Spätlese, Zeltinger Schlossberg Spätlese, en “driesterren” Auslesen van Wehlener Sonnenuhr en Erdener Prälat; “green chip” “driesterren” Auslesen van Saarburger Rausch en Zeltinger Schlossberg; en “gold chip” “driesterren” Auslesen van Erdener Treppchen, Zeltinger Schlossberg en Ürziger Würzgarten.
Speciale aandacht moet worden besteed aan de Molitor Pinot Noirs uit 2016 (die, volgens de gebruikelijke praktijk, gelijktijdig met de Rieslings van 2018 werden uitgebracht). Ik merkte op bij het rapporteren over de overeenkomstige 2014’s dat die wijnen leken te illustreren hoe een uitdagend wijnjaar dat selectieve oogst vereist, vaak kan resulteren in wijnen met een grotere complexiteit en verfijning dan wijnen die worden geoogst in een jaar waarin een hoge rijpheid en een onbeschofte goede gezondheid verzekerd zijn. Dat zou wel eens het geval kunnen blijken te zijn met 2016, en ik schrijf dit zonder de twee ogenschijnlijk top “driesterren” bottelingen (van Trabener Schlossberg en Graacher Himmelreich) te hebben geproefd, die Molitor me niet wilde laten zien toen ik er voor het laatst was. De blekere kleur en het iets lagere alcoholgehalte van degenen die ik ten opzichte van 2015 heb geproefd, komen overeen met een positieve mate van lichtzinnigheid in de mond. Belangrijker is dat verschillende Molitor vintage 2016 rode wijnen een hartige, vleselijke dimensie en textuurallure vertonen die een essentieel onderdeel zijn van het heerlijk onderscheidende potentieel van Pinot Noir, maar soms op dit adres worden verdoezeld of opzij worden geschoven door pure rijpheid van fruitsmaak, of door de tannines en aroma’s en smaken van jeugdig eikenhout.
Voor veel achtergrondinformatie over deze opmerkelijke teler en zijn mega-landgoed, verwijs ik u naar de inleidingen bij mijn verslaggeving van de jaren 2014, 2015, 2016 en 2017. In elk van deze gevallen heb ik de ongebruikelijke etiketteringsconventies van Molitor in detail uitgelegd, en sindsdien (voor één keer!) Ik ga die hier niet bespreken, iedereen die er nog niet grondig bekend mee is, zou mijn meest recente update (begeleidende berichtgeving over de 2017’s) moeten raadplegen om verwarring te voorkomen over hoe de wijnen van Molitor worden geïdentificeerd en wat hij betekent met zijn coderingen: Prädikats, sterren en kleine gekleurde vlekjes op de etiketten die ik ‘chips’ noem. (Houd ook rekening met mijn eigen conventie: AP-#s worden alleen aangegeven in gevallen waarin dat nodig is om twee wijnen waarvan de etiketinscripties verder identiek zijn, ondubbelzinnig te maken.)
